ລະບົບການກະສິກຳ, ປ່າໄມ້ ແລະ ການລ້ຽງສັດໃນພາກເໜືອທາງໄທ ແລະ ລາວ: ຄວາມຮູ້ຂອງຊຸມຊົນກຸ່ມນ້ອຍກັບນະໂຍບາຍຂອງລັດຖະບານ

ລະບົບການກະສິກຳ, ປ່າໄມ້ ແລະ ການລ້ຽງສັດ (agrosilvopastoral systems) ແບບດັ້ງເດີມແມ່ນເປັນສ່ວນສຳຄັນຂອງລະບົບການເຮັດຟາມ ແລະ ການດຳລົງຊີວິດຂອງຊຸມຊົນກຸ່ມນ້ອຍຫຼາຍພັນຄົນທີ່ອາໄສຢູ່ເຂດສູງຂອງແຜ່ນດິນໃຫຍ່ໃນອາຊີຕາເວັນອອກສຽງໃຕ້ ເຊິ່ງຈາກການສຶກສາຮ່ວມກັນແບບຄຸນະພາບ ແລະ ການມີສ່ວນຮ່ວມຂອງຊຸມຊົນກຸ່ມນ້ອງຢູ່ 9 ແຫ່ງທີ່ເນັ້ນໜັກໃສ່ຄວາມຮູ້ຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງຊາວກະສິກອນໃນທ້ອງຖິ່ນທີ່ໄດ້ຮັບການຍົກເວັ້ນຈາກນະໂຍບາຍການພັດທະນາ ແລະການອະນຸລັກຂອງລັດໃນເຂດພາກເໜືອຂອງໄທ ແລະ ລາວນັ້ນ, ຜົນຂອງການສຶກສາສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າໃນຊຸມຊົນກຸ່ມນ້ອຍທັງສອງປະເທດແມ່ນມີສັດກິນຫຍ້າເປັນອົງປະກອບທີ່ເປັນຜົນດີໃນລະບົບນິເວດກະສິກໍາໃນທ້ອງຖິ່ນ ເນື່ອງຈາກເປັນປະກອບສ່ວນໃນການເຄື່ອນຍ້າຍຂອງທາດອາຫານ, ການຄວບຄຸມໄຟປ່າ, ການເກັບນ້ໍາ ແລະ ການກະຈາຍຕົວຂອງໃບໄມ້. ຄວາມຮູ້ ແລະ ຄວາມຮັບຮູ້ຂອງຊາວກະສິກອນຜູ້ທີ່ປູກເຂົ້າໜຽວໃນຊົນນະບົດແມ່ນຂັດກັນກັບນະໂຍບາຍດ້ານປ່າໄມ້ທີ່ຫຼາຍໃນສອງປະເທດ ເຊິ່ງສາມາດພົບເຫັນໄດ້ວ່າຄວາມຮູ້ ແລະ ຄວາມຫຼາກຫຼາຍຂອງແນວທາງປະຕິບັດທີ່ກຸ່ມຊຸມຊົນກຸ່ມນ້ອຍແມ່ນຂັດກັນກັບພາບລັກທີ່ລຽບງ່າຍ ແລະ ບໍ່ດີໃນປັດຈຸບັນ ທີ່ລັດຖະບານພະຍາມສ້າງລະບົບ agrosilvopastoral.