บทที่ 12: เศรษฐกิจพอเพียงของประเทศไทยและการบริโภคและการผลิตอย่างยั่งยืน

ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงเป็นไปในทิศทางเดียวกับสิ่งที่เป็น "การบริโภคและการผลิตอย่างยั่งยืน" โดยที่ประชุมออสโลในปีพ. ศ. 2537 ความพอเพียงกำหนดโดยการตอบสนองความต้องการของความเป็นอยู่ที่อยู่ในขอบเขตที่กำหนดโดยระดับสูงสุดของ "อยู่ภายใต้ขีดความสามารถในการรองรับของโลก" และระดับต่ำสุดของ "การบริโภคที่เพียงพอต่อการดำรงชีวิตที่ดี" การบริโภคและการผลิตอย่างยั่งยืนเป็นวิธีการในการพัฒนาที่ยั่งยืนและเป็นธรรม มุ่งมั่นในการบรรลุเป้าหมาย "ดีขึ้นเรื่อย ๆ" ซึ่งอาจรวมถึง "การบริโภคมากขึ้น" เพื่อตอบสนองความต้องการขั้นต่ำของแต่ละคน (เช่น โภชนาการและไฟฟ้า) การบริโภคและการผลิตอย่างยั่งยืนมุ่งมั่นที่จะแยกการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจออกจากผลกระทบที่อาจเกิดขึ้นต่อสิ่งแวดล้อมและสังคม แนวคิดนี้ยอมรับว่าทุกคนมีบทบาทที่หลากหลายของตนในสังคม เช่น พลเมือง รัฐบาล อุตสาหกรรม เป็นทั้งผู้บริโภคทรัพยากรและผู้ผลิตสินค้าและ/หรือบริการและรูปแบบการบริโภคอย่างยั่งยืนสามารถกระตุ้นพฤติกรรมการผลิตที่เป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อมและในทางกลับกัน ในความพยายามลดผลกระทบทางลบของการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจ การบริโภคและการผลิตอย่างยั่งยืนช่วยลดผลกระทบจากการฟื้นตัวโดยการมองหาการเพิ่มประสิทธิภาพของรอยเท้าของวงจรชีวิตทั้งหมดของผลิตภัณฑ์ เช่น จากอู่ถึงอู่ (ลด นำกลับมาใช้ซ้ำ แปรสภาพและนำกลับมาใช้ใหม่หรือรีไซเคิล) หรือจากอู่ถึงหลุมฝังศพ (ดูบทที่ 2)